Ik bekeek het dikke telefoonboek aandachtig. Toen deed ik mijn mond wagenwijd open en nam er een flinke hap uit. Mijn tanden gleden door de honderden bladzijden alsof het gesmolten boter was. Ik spuugde het papier uit, nam nog een hap en even later zat...
Op dat moment hoorde ik achter in mijn hoofd een klik en het leek of alles op zijn plaats viel. 'Ik weet het,' fluisterde ik. Het was gewoon perfect. Zo perfect zelfs dat het wel een teken moest zijn. En daar ging het om, om tekens. Tekens en toeval....
