De postboade is mei fakânsje en stjoert syn freonen in kaartsje. ‘Fakânsjefiere, dat wol ik ek’, tinkt Joazefine, dus se pakt har tas yn en draaft nei de bushalte. As der nei in pear oeren noch hieltyd gjin bus foarbykommen is, rint se teloarsteld...
Kij binne ek wolris siik! Op in moarn by 't melken fielt Joazefine har slop en wurch. Wat wibelich stiet se op har fjouwer poaten, se mei gjin iten en wol allinne mar fuortkrûpe ûnder it strie. Foar de boerinne is it dúdlik: Joazefine is ferklomme!...
